W pierwszej kolejność podkreślić należy, że pracownicy w ciąży nie wolno zatrudniać w godzinach nadliczbowych, ani w porze nocnej. Jeżeli zatem kobieta jest w ciąży, pracodawca zobowiązany jest do zmiany wymiaru czasu pracy tak, aby nie musiała ona pracować w nocy. Jeśli jest to niemożliwe, powinien przenieść ją na inne stanowisko pracy, niewymagające pracy nocnej. Jeżeli i to jest niemożliwe, pracodawca jest zobowiązany zwolnić pracownicę od obowiązku świadczenia pracy – w tym wypadku pracownica zachowuje prawo do otrzymywanego dotychczas wynagrodzenia. W pozostałych przypadkach, tj. zmiany warunków pracy, skrócenia czasu pracy, a także przeniesienia na inne stanowisko, pracownicy przysługuje dodatek wyrównawczy jeżeli jej wynagrodzenie uległo zmniejszeniu.
Zobacz także: Świadczenia
Zmniejszona wydajność pracy na nowym stanowisku nie wpływa na wysokość należnego dodatku.
Ponadto, w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia z dnia 10 września 1996 r. w sprawie wykazu prac szczególnie uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia kobiet wymienione są prace, których kobieta w ciąży lub karmiąca piersią wykonywać nie może. Jeżeli zatem pracodawca zatrudnia kobietę na wskazanym w rozporządzeniu stanowisku pracy jest zobowiązany przenieść pracownicę do innej pracy, a jeżeli jest to niemożliwe, zwolnić ją na czas niezbędny z obowiązku świadczenia pracy zachowaniem wynagrodzenia. Jeżeli nastąpiło przeniesienie do innej pracy, kobiecie przysługuje dodatek wyrównawczy.
Pani doktor odsunięta w związku z ciążą od pełnienia szpitalnych dyżurów uzyskuje prawo do dodatku wyrównawczego kompensującego dodatkowe wynagrodzenie za takie dyżury. Zakaz pracy w godzinach nadliczbowych i w porze nocnej dla kobiet ciężarnych oznacza dla lekarki zakaz pełnienia dyżurów i stanowi przesunięcie do innej, lżejszej pracy. Zaprzestanie pełnienia dyżurów powoduje obniżenie wynagrodzenia lekarki i uzasadnia przyznanie dodatku wyrównawczego.
Zobacz także: Warunki pracy kobiet